Buyurartqa qayt
baş saifege
Rinat Bektaşev
''Arslan ve Melek''
(parça)
Arslan: Şefaq al yanaqlı çeresini
Biz tarafqa aylandıra.
Toyğance yırlarnı ötken bülbüllerni
o sustıra.
Men, aksine, yırlar edim şimdi…
Ekseriyet, aşq aqqında türkülerni.
Künler soñsuz yıllar kibi devam etti,
Eger seniñ quçağıñda, seni sarıp,
bu dünyadan men vazgeçse edim,
Ne de bahtlı ölüm olur edi!
Üşkütmeyimçi acayip aynı,
Bulutlarğa, o saqınıp, saqlanmasın.
Yüksek kögetlerde, körünmezden,
Men keçiriyim vaqıtnı.
Melek: Balalıqtan sevem bu bağçanı,
Mında ötti qaar ve sevinçim.
Amma mında men bulunamayım artıq,
Men tarsıqam…
Bir yetişmemezlik duyam…
Ne yetmeydir maña?
Ya kimdir yetmey?... Kim?
Arslan: O men degilmi?
Çağırma qaravullarnı, rica etem.
Zarar olmaz menden,
Men yalvaram.
Göñlüm hasta, ona deva tapsam, senden taparım.
Göñlümde ateş,
Ne de yanıp ketem, ne söndürip olam.
Yardım etersiñmi?
Melek: Sen kene mında keldiñmi?!
Baqsa sen, qaraman!
Ekim degilim men, hastalarğa tapmaq içün derman!
Qabaatım nede? Kimge zarar etip yetiştirgen ekenim,
Ne zaman?!
Arslan: Ya men de taʹmam bu şeyni aytam.
Köz-kirpigiñ yıqtı meni çoqtan.
Eki künde – öldim ve tirildim.
Seni, Melek, körip.
Afu sorayım bu sözler içün,
amma sensiz yaşap olamaycağımnı
aytam, menim sevgim.
Melek: Sen maña duşman ediñ ve aileñ duşman.
Añlayım, er bir sözçigiñ – yalan.
Meni ahmaq dep bellediñ,
Aşq aqqında sözlernen biylediñ.
Duşmansıñ sen.
Başqa söz tapılmaz!
Arslan: Duşman degilim,
Sen yañlış yapasıñ.
Seni men bilmegen edim mında kelecekte.
Közleriñe baqtım, ve yürekte
Arzu oldıñ.
Zapt etecek olıp seni,
Özüm tüştim esirlikke.
Sen ayatım ve hayalım menim.
Men yanıñda olmaq isteyim,
Budır taqdirim.
Yabancılar qurmanına tüştim,
Ondamı qabaat?
Çoq tüşünir edim bala devirimde
Ne bölüşip olamaymız eken qısqa bu ömürde?
Melek: Sen duşmanğa beñzemeysiñ, doğru.
Em yalancı saña demek qolay degil.
Amma qalpte, saqt ol, degen kibi
Telâşımdan ep toqtala uruv.
Arslan: Men yav degilim, yalvaram, inan maña.
Yemin eterim, ant eterim men.
Tüşlerimde seni, aydın arzum, kördim,
İç de istemedim uyanmağa.
Tatlı ruyalarda ekevleşip,
Keze edik sevgi bağçalarda.
Melek: Közleriñde yoqtıʹr yalan alâmeti,
Sözleriñde özüm aldañmağa isteyim.
Böyle sözlernen tuzaqlar qoya
Qadınlarğa
Er kişiler, çoq allarda.
Arslan: Rabbim, yardım et, inansın maña.
Aqılnen güzellik bir kereden ait saña.
Gülniñ tikenini afu eteler,
Dep - yaprağı qadifege beñzey,
Ve qoqusı hoş olğanı içün.
Ebediyet olıp keteler daqqalarım,
Seni sevgen içün.
Aqiqatqa muhtacım,
Maña munasebetiñni bildir.
Melek: Men iç bir duyğusız ekenimni aytsam,
Yalan olur.
Yalan uydurmağa alışmadım asıl.
Aqiqatnı bildirmege cürat etmem.
Çoq sebepten, biz beraber olmaq içün yoq imkânlar.
Ümüt bağlama - boş ümüt, boş arzular.
Amma, bu hayalım kerçek olsa eger,
Qolum, qalbim duşmanıma varis olıp tüşer.
Arslan: Neler yapayım men, seni işandırmaq içün?
İsteysiñ, babañnıñ üzerine
Barıp, seni sorayım,
Sen özüñ
Bir qararğa kelip olamasañ?
İnan maña, inan.
Degilim men duşman!..
Arslan: Duşman degilim,
Sen yañlış yapasıñ.
Seni men bilmegen edim mında kelecekte.
Közleriñe baqtım, ve yürekte
Arzu oldıñ.
Zapt etecek olıp seni,
Özüm tüştim esirlikke.
Sen ayatım ve hayalım menim.
Men yanıñda olmaq isteyim,
Budır taqdirim.
Yabancılar qurmanına tüştim,
Ondamı qabaat?
Çoq tüşünir edim bala devirimde
Ne bölüşip olamaymız eken qısqa bu ömürde?
Melek: Sen duşmanğa beñzemeysiñ, doğru.
Em yalancı saña demek qolay degil.
Amma qalpte, saqt ol, degen kibi
Telâşımdan ep toqtala uruv.
Arslan: Men yav degilim, yalvaram, inan maña.
Yemin eterim, ant eterim men.
Tüşlerimde seni, aydın arzum, kördim,
İç de istemedim uyanmağa.
Tatlı ruyalarda ekevleşip,
Keze edik sevgi bağçalarda.
Melek: Közleriñde yoqtıʹr yalan alâmeti,
Sözleriñde özüm aldañmağa isteyim.
Böyle sözlernen tuzaqlar qoya
Qadınlarğa
Er kişiler, çoq allarda.
Arslan: Rabbim, yardım et, inansın maña.
Aqılnen güzellik bir kereden ait saña.
Gülniñ tikenini afu eteler,
Dep - yaprağı qadifege beñzey,
Ve qoqusı hoş olğanı içün.
Ebediyet olıp keteler daqqalarım,
Seni sevgen içün.
Aqiqatqa muhtacım,
Maña munasebetiñni bildir.
Melek: Men iç bir duyğusız ekenimni aytsam,
Yalan olur.
Yalan uydurmağa alışmadım asıl.
Aqiqatnı bildirmege cürat etmem.
Çoq sebepten, biz beraber olmaq içün yoq imkânlar.
Ümüt bağlama - boş ümüt, boş arzular.
Amma, bu hayalım kerçek olsa eger,
Qolum, qalbim duşmanıma varis olıp tüşer.
Arslan: Neler yapayım men, seni işandırmaq içün?
İsteysiñ, babañnıñ üzerine
Barıp, seni sorayım,
Sen özüñ
Bir qararğa kelip olamasañ?
İnan maña, inan.
Degilim men duşman!..